ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ - ΑΡΘΡΟ

Έχω εκφράσει επανειλημμένως το ενδιαφέρον μου και τον προσανατολισμό μου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση καθώς και για τα θέματα που την αφορούν, πως μπορούν να σχεδιαστούν και να υλοποιηθούν οι υποδομές και τα έργα που έχει ανάγκη η κοινωνία μας ώστε να δώσουν ανάπτυξη και προοπτική στον τόπο μας. Οι πολίτες σήμερα έχουν κουραστεί από την εικόνα που εκπέμπει ο τρόπος διαχείρισης των κοινών από τους διοικούντες. Οι νέοι είναι παραγνωρισμένοι, η ανεργία και το ρουσφέτι πληγώνουν την αξιοπρέπειά μας και η μεσαία τάξη δεν λαμβάνεται υπ όψιν. Η οικονομική κρίση μας έχει πλήξει ανεπανόρθωτα, αλλά οι φόροι αντί να μειώνονται,  παραμένουν ίδιοι ή και ακριβαίνουν.
Οι διαχειριστές της εξουσίας δεν έπιασαν τον παλμό της κοινωνίας και αντί να προτείνουν λύσεις, παράγουν μιζέρια. Τις υποσχέσεις τους δεν τις έκαμαν πράξη, τις άφησαν μόνο λόγια. Όλοι ενήργησαν στα πλαίσια του στενού τους περίγυρου χωρίς να νοιάζονται για το σύνολο των πολιτών με αποτελεσμα να υπάρχει στον κοσμο και κυρίως στους νέους μεγαλη απαξίωση γι αυτούς.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να παίξει αναβαθμισμένο ρόλο ώστε να απαλλάσσει τον πολίτη από την ταλαιπωρία και να απαλλαγεί η ίδια από την διαφθορά και την αναξιοκρατία. Ανάμεσα της αυτοδιοίκησης και των πολιτών δεν πρεπει να υπάρχει πελατειακή σχέση, όλοι θα έπρεπε να είμαστε απαλλαγμένοι από αυτές τις αντιλήψεις. Είναι καιρός πλέον να αναθεωρήσουμε τις αξίες μας, διότι το σύστημα που επικρατεί μας έχει φέρει στα όρια και η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό.
Πρέπει στη Τοπική Αυτοδιοίκηση ως θεσμός για να έχει την εμπιστοσύνη των πολιτών, να υπάρχει διαφάνεια στις συναλλαγές της, να λογοδοτεί σε αυτούς και να κρίνεται από αυτούς. Πρέπει ακόμα να έρχεται σε άμεση επαφή με την κοινωνία και τα προβλήματά της.
Αντίθετα, παρατήρησα ότι υπάρχει μηδενισμός και απαξίωση της πολιτικής από μεγάλο μέρος των πολιτών, σημάδι ότι δεν εμπιστεύονται πλέον αυτους που τους διοικούν.
Ελπίζω ο κόσμος να αντιδράσει και να μην ανεχτεί πλέον όσους από αυτούς είναι αιτία των δεινών μας, αφου είναι αυτοί που διαχειρίζονται τις τύχες μας και αποφασίζουν για μας.
Θέλω να καλέσω όλους τους νέους ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τα κοινά και έχουν άποψη για τα τοπικά θέματα, να ασχοληθούν ενεργά. Είναι ανάγκη όλοι οι πολίτες, αλλά κυρίως οι νέες και οι νέοι, με τις νέες τους ιδέες και το νέο τους αίμα να τροφοδοτήσουν και να ενισχύσουν με την εμπλοκή τους τα κοινά συμφέροντα.
Διότι η συμμετοχή πιστεύω θα είναι μέσα από ένα διαφορετικό και μη συμβατικό ρεύμα που ίσως μπορέσει να δώσει λύσεις στα χρόνια προβλήματα που ταλαιπωρούν τους πολίτες.
Το παλαιοκομματικό σύστημα που η πολιτική χρησιμοποιεί ως έπαλξη για προώθηση προσωπικών φιλοδοξιών αντί ως προσφορά, πρεπει να αλλάξει.
Η πολιτική της κλίκας, του ρουσφετιού και των ημέτερων θα πρέπει να τελειώσει. Ο τόπος χρειάζεται άφθαρτα άτομα, χρειάζεται νέους ανθρώπους με νέες ιδέες.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους αληθινούς αγωνιστές έντιμους και ειλικρινείς που με αμεσότητα θα προωθήσουν τα δίκαια των πολιτών.
Οφείλουμε όλοι να καταθέσουμε τον καλύτερό μας εαυτό για να βγούμε από τα αδιέξοδα. Οι μέρες είναι δύσκολες, έχουμε περάσει και δυσκολότερες. Καλούμαστε να τις ξεπεράσουμε, είμαι σίγουρος ότι αν ενδιαφερθούμε όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε, είναι στο χέρι μας.


ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΟΙ ΧΛΩΡΑΚΙΩΤΕΣ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΣΕ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΟΜΟΡΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

Σε σχέση με το θέμα της απόφασης της κυβέρνησης για συμπλεγματοποίηση τοπικών αρχών, σε παλιότερη ανακοίνωση του ο Κοινοτάρχης Χλώρακας Νικόλας Λιασίδης, αναφέρει πως το ζητούμενο δεν είναι αν ονομάζεται μια τοπική αρχή Δήμος σημειώνοντας πως είτε Δήμος, είτε Κοινοτικό Συμβούλιο είναι, το ζητούμενο είναι να παρέχονται άρτιες υπηρεσίες στους πολίτες οι οποίες θα προκύψουν με την αύξηση των αρμοδιοτήτων και εξουσιών στις τοπικές αρχές, οι οποίες θα είναι οικονομικά αυτόνομες, σωστά οργανωμένες και αυτοδιοίκητες χωρίς κηδεμόνες. 

Στη Χλώρακα κάποιοι φορείς προερχόμενοι κυρίως από το ΔΗΚΟ, προωθούν δια του ψιθύρου ως καλή ιδέα την ενοποίηση/συμπλεγματοποίηση τοπικών αρχών με άλλες, και συγκεκριμένα την ενοποίηση των κοινοτήτων της Χλώρακας της Έμπας και της Κισσόνεργας με τον Δήμο της Πέγειας.

Ως κάτοικοι της Χλώρακας, αντιδρούμε σε αυτή την μειωτική για την κοινότητα μας πράξη που επιχειρείται, διότι ως μεγάλη και οικονομικά σχεδόν αυτόνομη κοινότητα, δεν χρειαζόμαστε άλλους να συναποφασίζουν για εμάς, ούτε θέλουμε οι πολίτες για τις προσφερόμενες υπηρεσίες να προσφεύγουν στην μακρινή Πέγεια.

Ως γειτνιάζουσα κοινότητα με την πόλη της Πάφου, περισσότερο ανήκουμε σε αυτήν, και στην περίπτωση που θα ήταν απόλυτη ανάγκη για ενοποίηση, θα έπρεπε να συμπλεγματοποιηθούμε με αυτήν.

Η Χλώρακα τα τελευταία χρόνια έχει τύχει πλήρης ανάπτυξης, και διαθέτει αξιόλογους οικονομικούς πόρους οι οποίοι προέρχονται από τις φορολογίες των πολιτών, των επιχειρήσεων, καθώς και από τις δεκατέσσερις και πλέον μεγάλες τουριστικές και ξενοδοχειακές μονάδες που φιλοξενούν ημερησίως ίσως μέχρι και δεκαπέντε χιλιάδες τουρίστες, αλλά και από ίδια έσοδα του Κοινοτικού Συμβουλίου.

Εκτός άλλων πολλών επιχειρημάτων που θ μπορούσαμε να αναφέρουμε για να καταδείξουμε την αντίδραση μας, παραμένουμε μόνο στο οικονομικό ζήτημα, καθώς είναι το κυριότερο επιχείρημα που θέτει η Κυβέρνηση.  

Δεν επιθυμούμε λοιπόν ενοποίηση, γι αυτό καλούμε όσους ενσπείρουν τοιούτου είδους ιδέες να σιωπήσουν, καλούμε επίσης τα κόμματα και τους δύο Χλωρακιώτες βουλευτές να μας συμπαρασταθούν.

Ζητούμε το Κοινοτικό Συμβούλιο Χλώρακας να διατηρήσει το όνομα του και την αυτοδιοίκηση του, την ιστορία του και την αυτονομία του.    

Ζητούμεν οι ενοποιήσεις να μην γίνονται δια της επιβολής από την κυβέρνηση, αλλά μόνον και εφόσον το θέλουν οι πολίτες, κάτι το οποίον αποτελεί εφαρμογή της πλήρους δημοκρατίας.


ΓΙΑΤΙ Η ΧΛΩΡΑΚΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΝΩΘΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΠΑΦΟΥ

Μια πόλη εν συγκρίσει με μια κοινότητα, έχει περισσότερες δυνατότητες να προσφέρει διευκoλύνσεις στους πολίτες καθώς έχει περισσότερα έσοδα και περισσότερες υπηρεσίες.
Σε μια πόλη ζουν επιστήμονες, μεγάλοι επιχειρηματίες και μεγαλοαστοί, καθώς προσφέρονται κίνητρα αλλά και κτίζονται ανώτερα σχολεία και πανεπιστήμια. Σε μια πόλη από αρχαιοτάτων χρόνων, από τον καιρό του Ομήρου, οι κάτοικοι θεωρούνταν περισσότερο εκπολιτισμένοι καθώς σε αυτές ζούσαν και μεγαλουργούσαν φιλόσοφοι, συγγραφείς και άλλοι μεγάλοι άνδρες.
Η ιστορία σπάνια αναφέρεται σε γεγονότα  που έλαβαν χώρα σε χωριά, αλλά πλείστως σε γεγονότα που έλαβαν σε πόλεις, όπου εκεί παίρνονταν οι αποφάσεις που καθόριζαν τη ζωή σε ολόκληρες χώρες.
Μια πόλη προσφέρει περισσότερα κίνητρα για μόρφωση, σπουδές και ανέλιξη, σε μια πόλη υπάρχουν οι Αστοί, και σε ένα χωριό οι χωριάτες.
Με λογικούς συλλογισμούς, ο κάθε κάτοικος χωριού θα προτιμούσε να ανήκει σε μια ανώτερη τάξη, να είναι κάτοικος πόλης, να είναι αστός. Γι αυτό βλέπουμε τους περισσότερους όσους από χωριά μετοικούν σε πόλεις, να αναφέρουν ως τόπο καταγωγής τους την πόλη που ζουν και όχι το χωριό που γεννήθηκαν.
Φυσικά αυτό είναι φυσικό να συμβαίνει γιατί ο κάθε άνθρωπος θέλει η καταγωγή του να έλκει ευγενική και ανώτερη.

Τώρα, με τις συνενώσεις των Κοινοτήτων σε Δήμους κατόπιν αποφάσεως της Κυβέρνησης, θα έπρεπε σε κοινότητες που γειτνιάζουν με πόλεις, όλοι να επιθυμούν την συνένωση τους με αυτές.
Η Χλώρακα είναι ενωμένη με την πόλη της Πάφου, και το τελευταίο σπίτι ενός Χλωρακιώτη, το χωρίζει μια αυλή από το σπίτι ενός Παφιτη. Είναι απόλυτα φυσιολογικό η συνένωση να γίνει μεταξύ των δύο, και όχι όπως προτείνει η Κυβέρνηση με την μακρινή Πέγεια που απέχει από τη Χλώρακα πάρα πολλά χιλιόμετρα.
Θα έπρεπε ο κάθε κάτοικος χωριάτης από τη Χλώρακα να επιθυμεί να γίνει ένας αστός, δηλαδή κάτοικος πόλεως.
Στη πλειονότητα των κατοίκων υπάρχει αυτή η επιθυμία, αλλά δυστυχώς όπως και παντού ο απλός λαός άγεται από τους επιτήδειους προεστούς και πολιτικούς. Στη Χλώρακα κάποιοι εργολαβικά -για αλλότριους σκοπούς- ανέλαβαν να παρουσιάζουν τα πράγματα αλλιώς και μέσω του Facebook να προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι θα καταστεί η κοινότητα δορυφόρος της Πάφου, και ότι θα δημιουργήσουν έναν υπερκυβερνήτη, εννοώντας το Δήμαρχο Φαίδωνα, αντιστρέφοντας και παρασύροντας τοιουτοτρόπως το συλλογισμό κάποιων απλοϊκών κατοίκων. Αυτά είναι ευτελή επιχειρήματα, και θα πρέπει όλοι να αγωνιστούμε για συνένωση μας με την Πάφο, και όχι με την Πέγεια η οποία εδώ και καιρό στεντορείως δηλώνει σε συλλαλητήρια και συναθροίσεις ότι δεν επιθυμούν την συνένωση τους μαζί μας. Άς μείνουν λοιπόν αυτοί χωριάτες, και εμείς ας αγωνιστούμε να αποκτήσουμε τον τίτλο του αστού κάτοικου της πόλεως της Πάφου με την πιο αρχαία και μακροβιότερη ιστορία.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΒΙΟΛΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ

Αξιόλογο μέρος της λαογραφίας μας αποτελούν οι παλιοί βιολιτζήδες οι οποίοι χωρίς σπουδές, ήσαν εξαίρετοι μουσικοί. Με την συμμετοχή τους στις χαρές και στις διασκεδάσεις του απλού καθημερινού λαού, διέδωσαν και διέσωσαν την Κυπριακή μουσική και την ιστορία της, μαζί και τα διάφορα ήθη και έθιμα μας. Απετέλεσαν τον κύριο φορέα διατήρησης της παραδοσιακής μουσικής μας, καθώς ως δημιουργοί και μεταδότες, κράτησαν την κουλτούρα και το ύφος της μέχρι τις σημερινές μέρες.
Ήσαν άνθρωποι με έμφυτα ταλέντα και κληρονομικές καταβολές οι οποίοι υπήρχαν ελάχιστοι σε κάθε τόπο, έτσι που αποτελούσε η μουσική τους έργο ύψιστου καθήκοντος, το οποίο και επιτελούσαν με προθυμία γυρνώντας όλη την επαρχία από την οποία κατάγονταν, συνοδεύοντας όλες τις γαμήλιες τελετές καθώς ήταν πρώτιστο έθιμο αυτές να συνοδεύονται με τραγούδια και βιολιά.
Σήμερα δεν έχουν απομείνει παρά ελάχιστοι βιολιτζήδες και αυτοί εν αχρησία, καθώς τα νέα δεδομένα στην τέλεση γάμων, έχουν διαφοροποιηθεί, έχουν εξευρωπαϊστεί. Πρέπει λοιπόν όλοι αυτοί αλλά και οι προηγούμενοι, να μνημονεύονται ώστε να μένουν ως αναφορά για το παρών και το μέλλον.

 Η κοινότητα της Χλώρακας ευτύχισε να έχει μερικούς σπουδαίους επαγγελματίες Βιολάρηδες που άφησαν εποχή. Γυρνώντας στα πανηγύρια και σε γάμους στα περίχωρα, αλλά και σε άλλες επαρχίες που τους καλούσαν, απέκτησαν μεγάλη φήμη και ακόμα μέχρι τις σημερινές μέρες αν και έχουν παρέλθει πολλά χρόνια από το θάνατο τους, πολλοί τους ενθυμούνται και τους συναφέρνουν. Με σειρά γεννήσεως ήσαν οι Αντωνής Αχιλλέως Βλόκκος που γεννήθηκε το 1905, ο Χαμπής Βασιλούης το 1930, ο Παναής Παναή το 1935, και ο Νικόλας Βλόκκος υιός του πρώτου ο οποιος σήμερα σε μεγάλη ηλικία πλέον, έχει σταματήσει να εργάζεται την όμορφη τέχνη της μουσικής την οποίαν κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, πραγματικώς έχει προάγει σε ύψιστο βαθμό.
Ήταν όλοι άνθρωποι απλοϊκοί μεροκαματιάρηδες που για να ζήσουν τις οικογένειες τους έκαναν και διάφορες άλλες δουλειές. Είχαν όμως εντός τους έμφυτο το μεγάλο ταλέντο της μουσικής που τους έκανε ξεχωριστούς και φημισμένους στην κοινωνία.
Ταξίδευαν συχνά προσκεκλημένοι σε γάμους, πανηγύρια, και κάθε λογής συνάξεις της εποχής σε όλη την Κύπρο, σε Τούρκικα ή μιχτά χωριά όπου συναπαντιόνταν με Τουρκοκύπριους οργανοπαίχτες, και επηρεασμένοι από ανατολίτικους ρυθμούς έσμιγαν τους πατροπαράδοτους με τους ξενόφερτους ρυθμούς, ομορφαίνοντας και εμπλουτίζοντας τοιουτοτρόπως την απόδοση της μουσικής τους και δίνοντας της ένα διαφορετικό ηχόχρωμα, έτσι ως πρωτεργάτες καθιέρωσαν την κυπριακή μουσική στη σημερινή της μορφή. Ήσαν όλοι σπουδαίοι βιολάρηδες που συνέβαλαν στην διάδοση της παραδοσιακής μουσικής του τόπου και στους οποίους μαθήτευσαν αρκετοί μουσικοί που συνέχισαν το έργο τους.
Τον πρώτον εξ αυτών, τον Αντωνήν Αχιλλέως Βλόκκον, αναφέρει σε βιβλία του ο γνωστός λαογράφος, τραγουδιστής και ιεροψάλτης, Θεόδουλος Καλλίνικος. Σε βιβλίο του δημοσιεύει  παρτιτούρες του Χλωρακιώτη βιολάρη σε Βυζαντινούς και Ευρωπαϊκούς φθόγγους που γράφτηκαν το 1935, τραγούδια σπουδαία όπως «Τα μμάθκια τα γιαλλούρικα» και τον «Συρτόν Παφίτικον», τραγούδια τα οποία δι αυτού του τρόπου διεσώθησαν και μένουν έως σήμερα στην Κυπριακή μουσικολογία.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΙΔΟΝΤΑΙ

Η ηθική επιβράβευση των ανθρώπων που επιτέλεσαν κάτι χρήσιμο είναι σημαντική, γι αυτό οι τιμές πρέπει να τους αποδίδονται σε ένδειξη αναγνώρισης της προσφοράς τους αλλά και ως εκδήλωση ευγνωμοσύνης και σεβασμού.
Οι Δήμοι, οι Κοινοτικές αρχές καθώς και άλλοι φορείς, είθισται να διοργανώνουν εκδηλώσεις για βράβευση αξιέπαινων ανθρώπων που έχουν προσφέρει με κάποιο τρόπο στην κοινωνία. Πρόκειται για επιβράβευση των ηθικών αρετών, βράβευση που συνεπάγει ευχαρίστηση εξαιτίας της οποιας ο άνθρωπος τίνει να δημιουργεί ωραία πράγματα.
Είναι τιμές που όταν αποδίδονται κατόπιν αξιολόγησης έργου και προσφοράς, υπηρετείται ο θεσμός και ο σκοπός της ηθικής επιβράβευσης, καθώς τοιουτοτρόπως οι τιμώντες αναλογιζόμενοι το μέγεθος της ευθύνης τους έναντι των ζώντων, των τεθνεώτων και των επιγενομένων, τις αποδίδουν με ευθυκρισία και σύμφωνα με τους ηθικούς νόμους, οπότε έτσι προκαλούν πολλούς να αγωνίζονται για την αρετή και την δόξα μιμούμενοι το παράδειγμα των τιμωμένων.
Πρέπει λοιπόν αυτές οι εκδηλώσεις να λαμβάνουν χαρακτήρα που να προκαλούν πνευματική ευχαρίστηση και να προβάλλονται ως εξαιρετικά γεγονότα, ώστε όσοι επιθυμούν να μιμούνται τα καλά παραδείγματα.
Γι αυτό πρέπει οι εντεταλμένοι φορείς και οι όντες, να αποδίδουν τις τιμές που αρμόζουν σε ανθρώπους που άφησαν το στίγμα τους καθηκόντως ή άλλως, σε όσους δηλαδή με τον τρόπο τους  πρόσφεραν στην κοινωνία αφήνοντας αξιόλογες παρακαταθήκες. 
Είναι γι αυτό λοιπόν που συγχαίρουμε τοιούτου είδους ενέργειες, πρέπει όμως ταυτόχρονα να τονίσουμε ότι οι τιμές πρέπει να αποδίδονται με φειδώ ώστε να μην υπερβαίνουν τα εσκαμμένα, ούτε να ευτελίζεται, και ούτε να μειώνεται η ηθική υπόσταση του θεσμού.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΠΡΟΣ ΧΛΩΡΑΚΙΩΤΕΣ ΓΙΑ ΔΕΝΔΡΟΦΥΤΕΥΣΗ


Η Γη ψήνεται. Ρεκόρ θερμοκρασιών 140 χρόνων κατέγραψε το φετινό καλοκαίρι, και σύμφωνα με την Εθνική Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας των ΗΠΑ ήταν το θερμότερο καλοκαίρι που έχει καταγραφεί ποτέ στην ιστορία, με τα πρώτα αρχεία να χρονολογούνται στο 1880. Αιτία όπως πάντα ο άνθρωπος, που με την αλόγιστη συμπεριφορά του οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη. Λύση για το πρόβλημα όμως, μπορεί επίσης να καταστατεί ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος από μόνος του ή ομαδοποιημένος ξεκινώντας με απλές ενέργειες όπως να φυτέψει περισσότερο πράσινο και να προστατεύσει το ήδη υπάρχων.

Και επ ευκαιρία όλων αυτών λεχθέντων, άλλα ακούοντας και άλλα καλέσματα ενεργών πολιτών σε Λευκωσία και Πάφο, και εγώ με τη σειρά μου ως πολίτης κάτοικος Χλώρακας, με τα παρακάτω γραφόμενα μου, θέλω να διεγείρω τις περιβαλλοντικές ευαισθησίες των Χλωρακιωτών κατοίκων ώστε με συλλογική προσπάθεια να φυτέψουμε δέντρα, ώστε τοιουτοτρόπως να αναζωογονήσουμε και να καθαρίσουμε την ατμόσφαιρα:  

Η αιτιολογία του ονόματος Χλώρακα προέρχεται από τη λέξη χλωρός,
λέξη που υποδηλεί πράσινο. Τους παλαιούς καιρούς πρίν τον δέκατο τέταρτο αιώνα ονομαζόταν Πρασκίουρο, δηλαδή πράσινη ουρά καθώς το χωριό ήταν μικρό και τα σπίτια πάνω στην άκρια οροπεδίου σχημάτιζαν ουρά, ενώ από κάτω τεράστια δένδρα δρυών, τρεμιθιών και τερατσιών, σχημάτιζαν επίσης πράσινη ουρά. Με τον πληθυσμό να αυξάνει, οι κάτοικοι μετοίκισαν εντός του οροπεδίου το οποίο και αυτό ήταν κατάσπαρτο από άγρια βλάστηση και αιωνόβια δένδρα, έτσι τοιουτοτρόπως το χωριό ονομάστηκε Χλώρακα.
Η Χλώρακα έως τα τελευταία χρόνια ήταν εξ ολοκλήρου γεωργική περιοχή και ολοπράσινη. Τους τελευταίους καιρούς την μετέτρεψαν σε οικιστική και τουριστική περιοχή, με αποτέλεσμα εξ ολοκλήρου να τσιμεντοποιηθει, και το πράσινο στις μέρες μας να εκλίπει δυσανάλογα από ότι προνοούν οι φυσικοί νόμοι.

Ως εκ τούτου καλώ τον καλό πρόεδρο του Περιβαλλοντικού Ομίλου Χλώρακας Ανδρέα Κυριακού να εντείνει περισσότερο τις άοκνες προσπάθειες που πραγματικά επιδεικνύει, και να κοινοποιήσει τους πάντες, και όλοι μαζί να αναλάβουμε μια εκστρατεία δενδροφύτευσης ολόκληρης της κοινότητας.
Να καλέσουμε τους γονείς, τους δασκάλους και τους μαθητές, να αποκτήσουν περιβαλλοντική συνείδηση. Να καλέσουμε τις τοπικές αρχές να συμπαραταχθούν μαζί μας και να δενδροφυτεύσουμε όλα τα δημόσια πράσινα σημεία που κείτονται αφύτευτα.  
Να ασκήσουμε πιέσεις  να κινητοποιηθούν το Τμήμα Δασών, οι τοπικές αρχές, τα σχολεία, οι πολίτες, με μοναδικό σκοπό την υλοποίηση αυτού του πράσινου έργου που δεν συνεπάγει έξοδα, παρά μόνο όρεξη, εργασία, χαρά, και αγάπη για τη φύση,
Βιώνοντας τα τελευταία χρόνια τους ανυπόφορους καλοκαιρινούς καύσωνες, θα πρέπει να σκεφτούμε την κλιματολογική ζημιά που έχει ήδη γίνει στον πλανήτη μας ως αποτέλεσμα της άναρχης οικοδόμησης και της πλήρους τσιμεντοποίησης, και την καταστροφή κάθε πράσινου πνεύμονα, με αποτέλεσμα την ερήμωση, την υπερθέρμανση της γης και την αλλαγή των κλιματολογικών συνθηκών.
Καθώς λοιπόν γνωρίζουμε πως το πράσινο θα συμβάλει στην καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, της διάβρωσης του εδάφους και στην απερήμωση, καθώς και στη μείωση των θερμοκρασιών, ας αναλάβουμε πρωτοβουλίες και ας φυτέψουμε δένδρα, δένδρα παντού, στις αυλές των σπιτιών μας, στα πεζοδρόμια, και σε όλους τους χώρους πρασίνου της κοινότητας μας.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ


ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΣΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ


Το αρχαίο παρεκκλήσι του Αϊ Νικόλα στη Χλώρακα κτίστηκε στην άκρη ενός γκρεμνού, και είχε απεριόριστη θέα τη θάλασσα καθώς είναι Άγιος
της γης και του πελάγου, που φέρνει βροχές στα βουνά και φουρτούνες στα πελάγη, διότι ο Άγιος Νικόλας πέρα από άρχοντας της θάλασσας, είναι και του χειμώνα, γι αυτό, συνήθως τη μέρα της μεγάλης γιορτής του, φέρνει βροχές στη Χλώρακα, φέρνει το Χειμώνα.
Ο Άγιος Νικόλαος είναι κύριος των ανέμων και της τρικυμίας και πολλές είναι οι προσφορές, οι λιτανείες, και οι παρακλήσεις των ναυτικών μας σ' αυτόν. Η εικόνα του δε λείπει από κανένα ελληνικό πλοίο, μεγάλο ή μικρό. Από τα κόλλυβα που στέλνουν στην εκκλησία την ημέρα του αγίου Νικολάου, παίρνουν μαζί τους πολλοί θαλασσινοί όταν ταξιδεύουν. Αν τους πιάσει τρικυμία τα σκορπούν στη θάλασσα και λέγουν: Αϊ-Νικόλα μου, και πάψε την οργή σου! Και αμέσως παύει η τρικυμία.
Πιστεύουν και ότι άμα ρίξουν στη θάλασσα από τα κόλλυβα του αγίου Νικολάου και βυθίσουν στη θάλασσα και την εικόνα του, αμέσως θα πνεύσει ο άνεμος, που έχουν κατά νου.
Για τους Έλληνες ο Άγιος Νικόλας δεν είναι μόνο ο ονομαστός μητροπολίτης των Μύρων της Μ. Ασίας, αλλά και κάποιος που ασκούσε το επάγγελμα του θαλασσινού. Ως καραβοκύρη παριστάνουν τον άγιο και οι αγιογράφοι. Σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις τα ρούχα του είναι πάντοτε βρεγμένα απ' την άρμη, τα γένια του στάζουν θάλασσα, το μέτωπό του είναι ιδρωμένο απ' την προσπάθεια να προφτάσει παντού, να βοηθήσει τα καράβια που θαλασσοπνίγονται. Πάρα πολλές είναι οι διηγήσεις για τα θαύματά του.
Σώζονται ορισμένες παραδώσεις που δεικνύουν την ξεχωριστή θέση που κατείχε ο άγιος τούτος στην ψυχή του λαού μας.
Μια τέτοια παράδοση του Αγίου Νικολάου της Χλώρακας, λέει πώς,
οι κάτοικοι έκτιζαν τοίχο στην άκρη του γκραιμμού για να προστατεύονται τα παιδιά τους όταν πήγαιναν να λειτουργηθούν. Αλλά το βράδυ χαλούσε καθώς το έδαφος ήταν από κόννο και πάθαινε κατολίσθηση. Οι κάτοικοι σε μια πεισματική συμπεριφορά τους, ολημερίς το ξανάκτιζαν, αλλά και πάλιν γκρεμιζόταν.
Έτσι στο τέλος απελπισμένοι τα παράτησαν, και διάδωσαν μια φήμη πως ο Άγιος ήθελε απρόσκοπτη την θέα προς τη θάλασσα, και γι αυτό ο ίδιος χαλούσε τον τοίχο. Από εκείνο τον καιρό, αντί για τοίχο, τοποθέτησαν κάγκελα, και τώρα ο Άγιος έχει απρόσκοπτη θέα όλη τη θάλασα, ταυτόχρονα τα παιδιά όταν παίζουν στην αυλή του προστατεύονται να μην πέφτουν στο γκρεμμό.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ


Η ΤΣΙΜΕΝΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ

Η Χλώρακα δυστυχώς έχει κτιστεί σχεδόν όλη από άκρη σε άκρη, και το μπετόν έχει σκεπάσει όλες τις καλλιεργήσιμες άλλοτε περιοχές. Στη πολιτική της Αστικής ανάπτυξης, η πολεοδομική αρχή προέβλεψε πολλά πάρκα, τα οποία θα έπρεπε να φυτεύονται ώστε να υπάρχουν έστω μικροί πνεύμονες πρασίνου. Αντί αυτού, παρακολουθούμε τις Κοινοτικές αρχές ένα ένα να τα τσιμεντώνει κατασκευάζοντας μονοπάτια και πλατεϊτσες, με δικαιολογία την ευκολότερη χρήση τους από τα παιδιά. Όμως αυτό είναι μέγα λάθος το οποίο θα προβεί μοιραίο για την υγεία των κατοίκων, καθώς πολλές επιστημονικές έρευνες αποκαλύπτουν ότι τοιουτοτρόπως σιγά αλλά σταθερά,  επέρχονται κληματικές αλλαγές και ερήμωση της γης. 
Δυστηχώς επιστημονικές μελέτες δείχνουν πως η όλο και μεγαλύτερη τσιμεντοποίηση των αστικών περιοχών, έχει ως αποτέλεσμα τη διάβρωση του εδάφους και την απώλεια οργανικής ύλης, αλλά και τη μόλυνσή του, την απώλεια βιοποικιλότητας, τη συμπύκνωση και την αλάτωση, ενώ αντιθέτως οι χώροι πρασίνου και τα πάρκα, βελτιώνουν την ψυχική και σωματική υγεία των κατοίκων καθώς σημαντικά και διαρκείας οφέλη μπορεί να έχει το πράσινο περιβάλλον στη σωματική και διανοητική υγεία και ισορροπία.

Εφ όσον λοιπόν αυτές οι μελέτες δείχνουν ότι τα πράσινα πάρκα έχουν ευεργετικές επιπτώσεις για τη δημόσια υγεία σε αντίθεση με τη συνεχή τσιμεντοποίηση, θα πρέπει οι Κοινοτικές αρχές αντί να προβαίνουν στην πλακόστρωση τους, να τα φυτεύουν και να αφήνουν το πράσινο μόνο του να εκτυλίσσεται χωρίς άλλες ανθρώπινες επεμβάσεις.

ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΧΡΥΣΕΛΕΟΥΣΗΣ ΤΟΥ 12 ΑΙΩΝΟΣ;

Ο ναός της «Παναγίας της Χρυσελεούσας» ευρίσκεται στην κεντρική πλατεία της Χλώρακας, είναι Βυζαντινού ρυθμού, και κτίστηκε περίπου τον 12ο αιώνα. Σ αυτήν  υπάρχει μια μοναδική τοιχογραφία που κατά τα παλαιά πρότυπα κατά την βάπτιση του ο Χριστός βρίσκεται στον Ιορδάνη ποταμό  εντελώς γυμνός,  έχοντας λίγο διασταυρωμένα τα πόδια του  με σκοπό να καλύψει το φύλο με ελαφριά στροφή.

Σε όλες τις Αγιογραφήσεις ο Χριστός βαπτίζεται φέροντας συνήθως κάποιο άσπρο ρούχο στη μέση ενώ το δεξί ή και τα δύο του χέρια ευρίσκονται ανατεταμένα σε θέση ευλογίας, κάποιες φορές όμως, τον ευρίσκουμε κατά τα παλαιά πρότυπα εντελώς γυμνό θέλοντας ο Αγιογράφος δι αυτού του τρόπου να αναδείξει την γυμνότητα ως ταπεινότητα και ως αγνότητα.
Είναι μια Αγιογραφία διαφορετική ως προς την τεχνοτροπία της και την καλλιτεχνική της αξία, όπου παριστά το Χριστό να στέκεται στη μέση του Ιορδάνη γυμνός ντυμένος με την Αδαμική γυμνότητα, αποδίδοντας τοιουτοτρόπως το ένδοξο ένδυμά του Παραδείσου με το οποίο θα έπρεπε να ενδύεται η ανθρωπότητα. Το ένα του πόδι προβάλλει μπροστά για να δείξει την υπέρτατη πρωτοβουλία του να βαπτιστεί από το Ιωάννη, αλλά και για να κρύψει την γύμνια του η οποία αισχύνει ίσως τις σκέψεις των αμαρτωλών.
Στην εκκλησία της Παναγίας της Χρυσελεούσης στη Χλώρακα μέσα στο ιερό, ο Χριστός είναι γυμνός, εντελώς γυμνός. Ενώ αλλού του φορούν λευκό ρούχο, σ αυτή την Αγιογραφία ο ζωγράφος χωρίς ηθικολογικές φοβίες και ενδοιασμούς για το γυμνό, σε μια ύψιστη παράσταση του υιού του Θεού, αναπαριστά τη γύμνια της ανθρωπότητας χωρίς η δική του γυμνότητα να προκαλεί, δηλώνοντας τοιουτοτρόπως πως δεν είναι προκλητικοί οι δρόμοι που χαράσσει η Εκκλησία μας. Είναι η ασκητική γυμνή παρουσίαση του σώματος του Θεανθρώπου που ζωγραφισμένος με κατανυκτικές γραμμές, αποτελεί την γυμνή αγιογράφηση της αναβάπτισης του ανθρώπου.

Αυτή η τεχνοτροπία Αγιογράφησης αναδείχτηκε και αναπτύχθηκε κατά τον 6ον αιώνα από Ρώσους Αγιογράφους και διήρκησε μέχρι τον 9ο αιώνα όπου επικράτησε η Βυζαντινή τεχνοτροπία. Οι Αγιογραφήσεις αυτές είναι σπάνιες ανά τον κόσμο. Στην Κύπρο υπάρχει μία στη Χλώρακα και άλλη μία στη Γεροσκήπου.
Εικάζεται από το τμήμα Αρχαιοτήτων, ότι η εκκλησία στη Χλώρακα είναι του 12ου περίπου αιώνος, αλλά λογικά μελετώντας ένας ιστορικός, θα έπρεπε να την κατατάσσει ως κτίσμα κατα πολύ παλαιλοτερα, καθώς η αποτύπωση του Χριστού εντελώς γυμνού, ήταν μια τεχνοτροπία που διήρκησε από τον 6ον μέχρι τον 9ον αιώνα.
Πιστεύω πως οι υπεύθυνου του τμήματος Αρχαιοτήτων θα έπρεπε να ξαναμελετήσουν την αρχαιολογική ιστορικότητα αυτής της εκκλησίας και να μας ενημερώσουν.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

Το θέατρο γεννήθηκε και αναπτύχθηκε από τα Αρχαϊκά χρόνια και διαμορφώθηκε πλήρως κατά την κλασική περίοδο,  κυρίως στην Αθήνα. Η ανάπτυξη εν γένει των τεχνών και της Ελληνικής παιδείας δια μέσου του προφορικού λόγου από τις σκηνές και η χρήση του λόγου ως μέσο ψυχαγωγίας, προβληματισμού και πειθούς, ήταν στοιχεία της παράδοσης του θεάτρου που διαμόρφωνε συνειδήσεις και παρήγαγε πολιτική και πολιτιστική δράση.
Τα ίδια στοιχεία συνεχίζει να φέρει μέχρι σήμερα η Ελληνική Θεατρική παράδοση, με μόνη διαφορά οι θεατρικές παραστάσεις έχουν αραιώσει κατά πολύ ένεκα των ηλεκτρονικών πλέον τρόπων ψυχαγώγησης και μόρφωσης. Εντούτοις όμως, τα θέατρα και οι θεατρικές παραστάσεις επί σκηνής, συνεχίζουν να έχουν την ίδια παλιά αίγλη.
Γι αυτούς τους λόγους, αλλά και για τη διατήρηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και κουλτούρας, πνευματικοί και εκπαιδευτικοί φορείς, προωθούν την ιδέα για κατασκευή θεάτρων ή δυνατόν με τα παλαιά πρότυπα.
Στη Χλώρακα κατά τα έτη 2007-8, προωθήθηκε από το Κοινοτικό Συμπούλιο και ορισμένους πνευματικούς ανθρώπους η κατασκευή μικρού θεάτρου χωρητικότητας τετρακοσίων θεατών. Τις μελέτες και το σχεδιασμό ανέλαβε το Αρχιτεκτονικό Εργαστήρι Αγησιλάου & Καλαβάς και το εργο παραδόθηκε στο κοινό το 2011. Έως τώρα έχουν δοθεί αξιόλογες παραστάσεις με μεγάλη επιτυχία. Είναι όμοιο με το αρχαίο ωδείο της Πάφου, με δύο σειρές κερκίδες μικρότερο. Είναι υπαίθρια αμφιθεατρική κατασκευή ημικυκλικής κάτοψης γύρω από μια κυκλική πλατεία η οποία χρησιμεύει για θεατρικές, μουσικές και ποιητικές παραστάσεις, καθώς και για άλλες τελετές.
Ευρίσκεται λίγα μέτρα από την κεντρική πλατεία και τον καθεδρικό ναό της κοινότητας δίπλα στην παλιά Βρύση, σε μια τοποθεσία με πανοραμική θέα όλο τον κάμπο και τη μεγάλη θάλασσα από δύση ως νοτιά.
Ο επισκέπτης μένει κατάπληκτος από την εξαιρετική θέα του φυσικού περιβάλλοντος που περιτριγυρίζει τον χώρο και την απόλυτη ησυχία που σκιάζεται μόνο από το κελάηδημα των πουλιών που αμέριμνα φτερουγίζουν στην πυκνοφυτεμένη από άγρια βλάστηση ρεματιά κάτωθεν του Θεάτρου.
Στον ίδιο χώρο όμορφα συνυπάρχει η παλιά Βρύση και το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Υπατίου, του θαυματουργού Αγίου θεραπευτή των μωρών παιδιών που έχουν δυσκολία να περπατήσουν.

ΠΡΟΣ ΚΟΙΝΤΟΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ, ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ

Η δύναμη του χρήματος δεν μπορεί να γίνεται ρυθμιστής καταργώντας την Ηθική, το Δίκαιο, και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Παρακολουθούμε παγκόσμια δημόσια πρόσωπα που έχουν εξουσία και πλούτη, να έχουν εύκολη πρόσβαση στην υγεία και στην αποθεραπεία, ακόμα και της κακής ασθένειας.

Είναι φανερό πώς σε κάποιους για την επάρατη νόσο προσφέρεται σωστή περίθαλψη και αποθεραπεία, ενώ σε άλλους -στους πολλούς- αυτό δεν συμβαίνει.

Είναι φανερό πως η υγεία των ανθρώπων είναι μέσο για απόκτηση πλούτου, γι αυτό τίθεται πρώτα το κέρδος και ύστερα η θεραπεία.

Έχω γράψει πλειστάκις φορές πώς στη Χλώρακα πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν νέοι κτυπημένοι από την επάρατο νόσο. ένα μικρό χωριό κατοικημένο από δυο-τρεις χιλιάδες ιθαγενείς, όπου πολύ τακτικά έχουμε ένα νέο κρούσμα καρκίνου που χτυπά έναν άλλο νέο. Οι κάτοικοι είναι ανάστατοι, και στενοχωρημένοι καθώς γνωρίζουν πώς σε λίγο καιρό θα επισκεφτεί και το δικό τους κατώφλι η κακή αρρώστια. Στις απέλπιδες προσπάθειες τους να καταλάβουν γιατί όλο αυτό το κακό, ρωτούν τον καθένα μήπως ξέρει το γιατί, αλλά κανείς δεν έχει απάντηση.

Συνεχώς νέοι ανθρώποι ευρίσκονται κθ’ οδόν ζώντας ένα Γολγοθά μέσα στη σιωπή της ασθένειας και βασανισμένοι και ταλαιπωρημένοι προσμένοντας τη λύτρωση.

Και εγώ όπως συνήθως φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ακόμα μια φορά κάνω έκκληση στις αρμόδιες αρχές να επιληφθούν του ζητήματος, και να ερευνήσουν το γιατί. Γιατί στη Χλώρακα τα κρούσματα καρκίνου είναι τόσα πολλά, και γιατί κυρίως χτυπά τους νέους. Μπορεί να υπάρχει αιτία, μπορεί να υπάρχει κάτι που προκαλεί αυτό το κακό. Πρέπει κάποιοι υπεύθυνοι να αναλάβουν δράση, να διορίσουν ερευνητές, τουλάχιστον να προσπαθήσουν.

Οι χωριανοί είναι ανάστατοι, είναι καζάνι που σιγοβράζει. Αλλά κανείς δεν ακούει. Ίσως οι αρχές να χρειάζονται ένα ταρακούνημα, μια διαδήλωση, μια επανάσταση.

Όμως το ζήτημα είναι απλό: Οι πολίτες της Χλώρακας απαιτούν έστω μια έρευνα γιατί ο καρκίνος χτυπά τόσο συχνά τη Χλώρακα.  

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΟΙ ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΧΛΩΡΑΚΑΣ

Εδώ και αρκετό καιρό έχω σταματήσει να αρθρογραφώ και να ψέγω ότι κακό γίνεται στη δύσμοιρη τοπική κοινωνία μας, καθώς με λύπη παρακολουθώ πως ο λαός παραμένει αποκοιμισμένος σε ένα βαθύ ύπνο προσμένοντας τη μοίρα του που μερικοί επιχειρηματίες- μικρά ανθρωπάκια- την προδιαγράφουν. Όσα και να φωνάξω, όσο και να τους ταρακουνήσω, όσο και πολλοί να συμφωνούν μαζί μου, δυστυχώς τα πλήθη παραμένουν σιωπηλά αποδεκτικά στη μοίρα τους χωρίς καμιά πρωτοβουλία, έρμαια στις ορέξεις αυτών που έναν παλαιόν καιρόν για φακές επί πινακίου εξαγόρασαν τις περιούσιες τους αφήνοντας τους άκληρους και πτωχούς.
Πάντα οι επιχειρηματίες της γης, διαλέγουν ότι κομμάτι γης αγγίζει τη θάλασσα, καθώς ευκολότερα τα πωλούν στους πλούσιους πελάτες τους. Στη Χλώρακα τα τελευταία χρόνια συγκεκριμένοι επιχειρηματίες, έχουν ξεκινήσει δραστηριότητες επί όλης της ακτής, αποκόβοντας όλες τις προσβάσεις στη θάλασσα. Κανείς πολίτης δεν μπορεί να έχει διάβαση προς αυτήν, παρα μόνο με τα πόδια ανάμεσα σε κακοτράχαλα μονοπάτια που εγκυμονούν κινδύνους για ατυχήματα, και διανύοντας μεγάλες αποστάσεις. Ενώ υπάρχουν κάποιες  δημόσιες διαβάσεις , τις έχουν κλείσει και αυτές με τις τοπικές αρχές να σιωπούν και να τους ανέχονται. Σε μια έκταση περίπου έξι χιλιομέτρων με πολλές προσβάσεις, τις έχουν αποκόψει σχεδόν όλες, περιφράσσοντας τις ή κλείνοντας τις με θεόρατους βράχους.
Κανείς δεν αντιδρά, παρά μόνο στα καφενεία φωνασκούν σαν μωρές παρθένες αφήνοντας τη διαμαρτυρία τους να αιωρείται εντός, χωρίς  να τολμούν να την βγάλουν εκτός. Και οι τοπικοί άρχοντες υποχείρια του κεφαλαίου, και αυτοί σιωπούν καθώς οι πολίτες δεν αντιδρούν, έχοντας τοιουτοτρόπως την ησυχία τους και το ραχάτι τους. 
Μετά την μεγάλη οικονομική καταστροφή στον τόπο έχει αποδειχτεί ότι σχεδόν όλοι εξαγοράζονται, αφού η μεγαλύτερη αιτία της καταστροφής μας ήταν ακριβώς αυτή η διαφθορά που επέφερε τη σήψη σε όλους τους τομείς. Δυστυχώς όμως όσα και να έχουμε πάθει, ως φαίνεται η ίδια κατάσταση συνεχίζεται, ειδάλλως δεν εξηγείται η μεγάλη σιωπή και ανοχή των κοινοτικών αρχόντων στους ίδιους ακριβώς επιχειρηματίες που ανέκαθεν εξαγόραζαν τους προκατόχους τους.
Σήμερα και πάλιν δυστυχώς, βλέπουμε να συμβαίνουν τα ίδια. Χωρίς να υπολογίζουν κανένα, δυο άνθρωποι όλοι, έκλεισαν τις προσβάσεις και απέκλεισαν τις παραλίες. Χωρίς αιδώ αφού χρεία δεν έχουν οι ενέργειες τους, προχώρησαν στις παράνομες πράξεις τους χωρίς κανείς να τολμά να διαμαρτυρηθεί, και χωρίς οι τοπικές αρχές να τους σταματούν. Ενώ έχουν καταγγελθεί παλιότερα για παρόμοια αδικήματα τα, και ενώ η Επίτροπος διοικήσεως έχει αποφανθεί περί των παρανομιών τους, εντούτοις κανείς δεν τους σταμάτησε. Οι αρχές σιωπούν και οι δημοσιογραφίσκοι της Πάφου που καθήκον ιερό έχουν να προβάλλουν τα κακώς έχοντα, και αυτοί σιωπούν για να μην χάσουν τη μικρή εργασία τους στις τοπικές εφημερίδες που απόλυτα ελέγχονται από τους ένοχους επιχειρηματίες.
Κάθομαι και εγώ ο φτωχός δημοσιογράφος που από κανέναν δεν εξαρτώμαι, και σκέφτομαι πώς να διαμαρτυρηθώ, αφού η φωνή μου βοώντος εν τη ερήμω, από κανέναν δεν εισακούεται; Από ποιον να ακουστώ και να υποστηριχτώ, αφού όσο και να φωνάζω κανείς δεν έακούει;
Κάθομαι λοιπόν και σκέφτομαι πως ίσως τίποτα δεν αξίζει σ αυτόν τον δύσμοιρο λαό που έμαθε να σιωπά και να παραμένει γονυπετής σε όσα του κάνουν.
Και έβγαλα ένα συμπέρασμα πως σε όλη την ιστορία του τόπου έτσι συνέβαινε, και πως ο ραγιαδισμός είναι στο πετσί και στο DNA του Κυπρίου.
Και διερωτώμαι αν αξίζει κανείς να αγωνίζεται για τους άλλους.

ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΝΑΨΥΧΗΣ ΣΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ

Τα πολλά υποστατικά που λειτουργούν ως κέντρα αναψυχής στη Χλώρακα αδειούχα και μή, και ο μικρός αριθμός πελατών προσέλευσης σε αυτά ένεκα του μεγάλου αριθμού τους, καθιστά δύσκολη την επιβίωση τους έως και μη βιώσιμη, γι αυτό πολλά από αυτά παραμένουν κλειστά, καθώς τα έξοδα λειτουργίας τους καθίστανται υψηλά ένεκα πολλών παραγόντων. Ο εξοπλισμός τους που ανέρχεται σε δεκάδες χιλιάδες ευρώ, και η εξασφάλιση αδειών λειτουργίας τους καθεχρονικά καθώς και οι φόροι που πληρώνουν, αλλά ακόμα χειρότερα το all inclusive που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια από τα ξενοδοχεία της περιοχής, καθιστούν αδύνατη την επιβίωση τους.
Στον παραλιακό δρόμο της Χλώρακας σε απόσταση δυόμιση χιλιομέτρων, υπάρχουν 19 υποστατικά που ασχολούνται με υπηρεσίες, επίσης υπάρχουν πολύ περισσότερα εντός του χωρίου, οπότε ο αριθμός τους είναι υπέρμετρος για να μπορούν όλοι οι ιδιοκτήτες να επιβιώνουν. Ένεκα εξ αυτού άλλα υπολειτουργούν, και άλλα μένουν κλειστά.
Ποιοι είναι όμως οι λόγοι που ανεγέρθησαν τόσα πολλά υποστατικά ώστε να καθιστούν δύσκολη έως και αδύνατη τη λειτουργία τους; Οι λόγοι ασφαλώς είναι αρκετοί, και καθώς καμιά υπηρεσία δεν εγκύπτει του θέματος, η κατάσταση θα παραμένει η ίδια και πολλά καταστήματα από αυτά θα παραμένουν κλειστά να χάσκουν παραμελημένα και εγκαταλελειμμένα.
Οι διάφορες κυβερνήσεις από δεκαετίες τώρα, επέτρεψαν σε πολλά υποστατικά να λειτουργήσουν ως κέντρα αναψυχής, με αποτέλεσμα ένεκα του μεγάλου αριθμού τους να διαμοιράζεται η πίττα των πελατών στον ελάχιστο αριθμό, που δεν αρκεί για την επιβίωση τους.
Η λύση του προβλήματος είναι μία και ολοφάνερη, είναι η μείωση τους, δηλαδή το κλείσιμο μεγάλου αριθμού από αυτά. Το κράτος που θα έπρεπε να έχει μεριμνήσει και να προστατεύσει το επάγγελμα, αντ αυτού διαχρονικά επέτρεψε την ανεξέλεγκτη δημιουργία τους, ένα πρόβλημα δυστηχώς που παρατηρείται να συμβαίνει σε όλη την Κύπρο.
Μετά τη οικονομική κρίση του ΄13, ο μεγαλύτερος αριθμός από αυτά έπαυσαν να είναι βιώσιμα, και τον τελευταίο καιρό πολλά εξ αυτών βγαίνουν στο σφυρί από τις τράπεζες.
Θα έπρεπε λοιπόν σε αυτές τις δύσκολες συγκυρίες, το κράτος που θεωρείται υπεύθυνο για την κατάσταση που δημιουργήθηκε να επέμβει και να βρει τρόπους προστασίας των ιδιοκτητών από την καταστροφή. Θα πρέπει να αναζητήσει τρόπους βοήθειας και να μην επιτρέψει στις ανάλγητες τράπεζες να τα εκποιήσουν για πινάκια φακής.
Επειδή λοιπόν εξ υπαιτιότητας του κράτους το οποίον ένεκα ολιγωρίας δεν προστάτευσε το επάγγελμα και επέτρεψε τη λειτουργία υπέρμετρου αριθμού επιχειρήσεων εστίασης, οφείλει τώρα να αγκαλιάσει τους εστιάτορες και να τους βοηθήσει.
Γι αυτό καλούμε το νεοσύστατο υφυπουργείο τουρισμού που είναι υπεύθυνο του θέματος, να μελετήσει το ζήτημα και να εξεύρει τρόπους ώστε να βοηθήσει την επιβίωση των επαγγελματιών του είδους.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΚΙΝΟΣ

Ο Καρκίνος είναι ασθενεα που έχει σχέση με την αφύσικη κυτταρική ανάπτυξη που διαδίδονται σε άλλα μέρη του σώματος. Ο όρος αποδίδεται σε μια ομάδα ασθενειών που χαρακτηρίζονται από τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό των κυττάρων. Σε αντίθεση με τα φυσιολογικά κύτταρα στο σώμα μας τα οποία αυξάνονται, διαιρούνται και πεθαίνουν με έναν αυστηρά ελεγχόμενο τρόπο, τα καρκινικά κύτταρα διαφέρουν από τα άλλα, διότι συνεχίζουν να διαιρούνται ανεξέλεγκτα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη μιας μάζας κυττάρων, που ονομάζεται όγκος και προκαλεί βλάβες στα όργανα του σώματος.

Στη Χλώρακα ο καρκίνος είναι η κυριότερη και συχνότερη αιτία θανάτου. Έρευνες που έχουν γίνει, έχουν καταδείξει πως παρά του ότι σε πληθυσμό υστερεί κατά πολύ από ορισμένες άλλες κοινότητες, εντούτοις έρχεται πρώτη απ όλη την Πάφο στα κρούσματα της κακής αρρώστιας.
Η Χλώρακα είναι μια περιοχή που τον τελευταίο καιρό ο καρκίνος καταγράφει απειλητικά αυξανόμενα ποσοστά οδηγώντας στην αναζήτηση αιτιών σε σχέση με το περιβάλλον και τη λειτουργία δομών. Οι κάτοικοι άρχισαν να ανησυχούν καθώς όλο και περισσότερο αυξάνονται τα κρούσματα, και μάλιστα τα περισσότερα οδηγούν στο θάνατο νέους ανθρώπους.
Πρέπει κάποιοι να οργανωθούν τέλος πάντων, και να δράσουν ώστε να ενεργοποιήσουν τους φορείς, να ευαισθητοποιήσουν τους πολίτες και κυρίως να δώσουν στους καρκινοπαθείς τη δύναμη να διεκδικήσουν και να κατακτήσουν καλύτερους όρους ζωής και συνθήκες για τη θεραπεία τους, αλλά κυρίως να αναζητήσουν τις αιτίες γιατί τα τελευταία χρόνια η Χλώρακα έχει αυτή τη δυσάρεστη πρωτιά.
Δυστυχώς εις βάρος της υγείας μας, οφέλη και σκοπιμότητες παραμερίζουν την αίσθηση της αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο, και οργανισμοί όπως η ηλεκτρική, οι τηλεφωνικές υπηρεσίες και άλλοι, προχωρούν σε εγκαταστάσεις υποσταθμών και κεραιών που βλάπτουν την υγεία των πολιτών.
Η ζωή ως υπέρτατο αγαθό πρέπει να διαφυλαχτεί και να προσεχθεί. Οφείλουν οι θεσμικές αρχές και όσοι τις εκπροσωπούν, να μεριμνούν για την αποφυγή δράσεων και ενεργειών που προκαλούν παρενέργειες και μεταδίδουν την κακή αρρώστια.

Η λέξη καρκίνος πρέπει να είναι αφορμή αφύπνισης και εγρήγορσης, γιατί η ζωή είναι πολύτιμη και πρέπει να διεκδικείται.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

ΤΑ ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΥΛΩΝΟΝΤΑΙ


Όταν κάποια έργα κατασκευάζονται και εκ του αποτελέσματος καταλήγουν ως εκτρώματα και ακαλαίσθητα κτίσματα, πρέπει κατά τη γνώμη μου να ξηλώνονται ασχέτως κόστους. Διότι αν κάτι δεν είναι όμορφο, δεν πρέπει από εγωισμό και μόνον οι κρατούντες την εξουσία καθώς λάθος τα έκτισαν, να μην τα διορθώνουν.
Πρέπει να καταλάβουν ότι  είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης τα λάθη, πρέπει να καταλάβουν ότι όλοι πρέπει να παραδεχόμαστε τα λάθη μας, πόσον μάλλον οι έχοντας εξουσία, που πρώτοι πρέπει να σπεύδουν να τα διορθώνουν, δίνοντας έτσι το παράδειγμα στον απλό κόσμο να τους μιμείται.  
Στη παραλία του Κοττσιά, αυθαίρετα το προηγούμενο Κοινοτικό Συμβούλιο ξεκίνησε να κτίζει μια γέφυρα από μπετόν, χωρίς σχεδιασμό, με αποτέλεσμα η τελική όψη να ομοιάζει σαβουρώματα μπετόν πεταγμένα στην άκρη της θάλασσας.
Η θάλασσα του Κοττσια ανήκει γεωγραφικά στη Χλώρακα κατά το ήμισυ, αλλά η διαχείριση της έχει παραχωρηθεί ολόκληρη στο Κοινοτικό Συμβούλιο Χλώρακας. Είναι μια πανέμορφη παραλία για λουόμενους σπαρμένη μα ξανθό πεντακάθαρο άμμο, είναι ένας τόπος που ευδοκιμούν τα κρίνα του γιαλού, ένας ωραιότατος προορισμός για ντόπιους και ξένους. Λίγο πρίν το κύμα του γιαλού, δυο ποταμοί να ενώνονται σε ένα, και τα καθάρια νερά καταλήγουν και σμίγουν με τα αλμυρά νερά της θάλασσας σχηματίζοντας εξαίσια εικόνα χάρμα των οφθαλμών και των αισθήσεων.
Θα μπορούσε στην παραλία του Κοττσιά πάνω από τον μικρό ποταμό, να κατασκευαστεί μικρό σιδερένιο μονοπάτι χωρίς να επιβαρύνει το περιβάλλον. Θα μπορούσε στην παραλία του Κοττσιά, να εμβαθυνθεί ολίγον η κοίτη του ποταμού, ώστε η θάλασσα να εισχωρήσει σ’ αυτόν, ώστε να κατασκευαστεί μικρό καταφύγιο βαρκών που να ομοιάζει με του Λιοπετρίου, δημιουργώντας τοιουτοτρόπως ένα περίκαλλο σημείο αναφοράς  και ενδιαφέροντος στη Χλώρακα.

Καλούνται λοιπόν οι Κοινοτικές αρχές της Χλώρακας να ενσκήψουν επί του θέματος και να το δουν με ενδιαφέρον. Καλούνται να το μελετήσουν δεόντως,  και να μην  το παραγνωρίσουν  γιατί άλλοι το σκέφτηκαν πριν από αυτούς. Εξ άλλου οι καλοί ηγέτες πρέπει να ξέρουν να ακούν και να λαμβάνουν υπ’ όψιν καλές ιδέες οποθενδήποτε και αν προέρχονται.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ


Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΤΤΣΙΑ

Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΤΤΣΙΑ
Ο ποταμός της Λέμπας καταλήγει στη θάλασσα του Κοττσιά. Τα νερά του σμίγουν με τη θάλασσα σχηματίζοντας λιμνούλα που μέσα παίζουν τα παιδιά.
Μια μεγάλη έκταση  του ποταμίσιου  πυθμένα, ευρίσκεται σε ίδιο υψόμετρο με το βυθό της θάλασσας. Τους χωρίζει μια μικρή ξηρή γης λίγων ποδών, την οποία ο ποταμός υπερπηδά και σμίγει με τη θάλασσα. Με ελάχιστη εξόρυξη και εκβάθυνση αυτής της ελάχιστης πέτρινης γης, αλλά και μερική εκβάθυνση του ποταμού που οι όχθες του και ο βυθός του αποτελούνται από μαλακά χώματα και άμμο, θα μπορούσε να κατασκευαστεί ένα μαγευτικό τοπίο όπου ο ποταμός θα εισχωρεί στη θάλασσα και η θάλασσα στη ξηρά. Με φαντασία και ελάχιστα έξοδα θα μπορούσε να αποτελέσει τόπο αναφοράς και τοπίο περίσσιου κάλλους όπου οι πολίτες και οι τουρίστες θα επισκέπτονταν ως εκδρομικό και τουριστικό προορισμό.
 Με τα ψηλά βράχια που περιβάλλουν το μέρος, με την άγρια χλωρίδα που βλαστεί στις όχθες του ποταμού, με τα κρίνα του γιαλού πάνω στη στεγνή άμμο ως σημείο αναφοράς,  αλλά και με τη πρωτόγονη όψη του γύρω πέτρινου τοπίου, θα μπορούσε η Χλώρακα να αναπτυχθεί περαιτέρω και να ελκύσει μέγιστα το ενδιαφέρον των ανθρώπων.
Με χαμηλό κόστος και πολλή φαντασία στο σχεδιασμό, θα μπορούσε να γίνει ένα έργο άξιο επαίνου.
Ένα έργο για τη χλώρακα που εκείνος που θα το υλοποιούσε, θα έμενε διαχρονικά γραμμένος στην ιστορία της τοπικής κοινωνίας.

ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΙ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΠΡΟΤΙΜΑ ΤΗ ΧΛΩΡΑΚΑ;

Τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως ο καρκίνος προτιμά ιδιαίτερα τη Χλώρακα. Γενικά στη Πάφο τα κρούσματα είναι περισσότερα από άλλες επαρχίες, αλλά ιδιαίτερα οξύ πρόβλημα παρουσιάζεται στη Χλώρακα καθώς τα τελευταία χρόνια κυριολεκτικά θερίζει τους κατοίκους.
Προηγουμένως άλλες περιοχές της Πάφου πέραν της Γεροσκήπους, είχαν το προβάδισμα της κακής αρρώστιας. Τώρα δυστυχώς, και χωρίς κανένα φαινομενικό λόγο, τα σκήπτρα έχει η Χλώρακα. Πολύ συχνά έχουμε νέα περιστατικά, νέοι, γνωστοί, φίλοι, συγγενείς, μαρτυρούν και πεθαίνουν νέοι. Και οι πολίτες της Κοινότητας παρακολουθούν ανήμποροι να κάνει τι, εκτός του να θλίβονται και να πικρένονται.
Όλοι σκεφτόμαστε ποιοι παράγοντες επενεργούν τόσο πολύ στην εξάπλωση της κακής ασθένειας, και αδυνατούμε να εντοπίσουμε τους λόγους. Έχουμε ζητήσει τη γνώμη ιατρών και άλλων ειδημόνων, αλλά η στερεότυπη τους απάντηση στην αδυναμία τους να έχουν γνώση, είναι ότι φταίνε τα φυτοφάρμακα, η διατροφή, η κληρονομικότητα.
Έχουμε όμως ενσκήψει του θέματος, και χρησιμοποιώντας τη κοινή λογική, ένα προς ένα αυτά τα επιχειρήματα τα απορρίπτουμε ως μόνη αιτία του προβλήματος.
Διότι φυτοφάρμακα εδώ και δεκαετίες δεν χρησιμοποιούν οι άνθρωποι, καθώς η Χλώρακα δεν είναι πλέον Γεωργική περιοχή. Διότι η διατροφή των κατοίκων είναι ακριβώς όπως και των υπολοίπων Κυπρίων πολιτών. Διότι η κληρονομικότητα στην ασθένεια εδώ και δεκαετίες δεν ήταν ο κύριος λόγος, κατά συνέπεια με τους νόμους των πιθανοτήτων, ούτε τώρα είναι ο λόγος.
Όμως σίγουρα κάποιοι λόγοι υπάρχουν. Ίσως από τις καιρικές συνθήκες, ίσως να ψεκάζουν την ατμόσφαιρα, ίσως η ατμόσφαιρα να επηρεάζεται από τα απόβλητα των αερίων των βομβαρδισμών στις γειτονικές Αραβικές χώρες.
Όμως εγώ πιστεύω ως πιθανότερο παράγοντα τον ηλεκτρισμό αφού καλώδια υψηλής τάσης διαπερνούν το χωριό παρέχοντας ηλεκτρισμό σε άλλες κοινότητες. Πριν ορισμένα χρόνια όταν ο καρκίνος δεν ήταν μάστιγα στην κοινότητα της Χλώρακας, η ηλεκτρική σε συνεννόηση με το τότε Κοινοτικό συμβούλιο του χωριού, συνήψαν συμφωνία για κατασκευή υποσταθμού υψηλής τάσης ηλεκτρισμού από τον οποίο θα τροφοδοτείτο όλη η Πάφος μέχρι τον Ακάμα. Μετά από αντίδραση και ξεσηκωμό κάποιων χωριανών, ο υποσταθμός δεν κατασκευάστηκε, αφήνοντας μας ευχαριστημένους ότι γλυτώσαμε από μια πηγή καρκίνου.
Όμως,
τα κρούσματα από εκείνο τον καιρό πολλαπλασιάστηκαν, αφήνοντας μας μεγάλα ερωτηματικά. Σε αναζήτηση της αλήθειας, εγώ προσωπικά προέβηκα σε έλεγχο κάποιων μεγάλων κτιριακών συγκροτημάτων στην περιοχή που θα κτιζόταν ο υποσταθμός. Ανακάλυψα σε κτιριακό συγκρότημα μεγάλες εγκαταστάσεις ηλεκτρισμού που κατά τη γνώμη μου δεν εξυπηρετούν το κτίριο, αλλά ίσως εν κρυπτώ να είναι είδος υποσταθμού υψηλής τάσης ρεύματος, σε αντικατάσταση αυτού που οι πολίτες απέτρεψαν να γίνει.
Σε προηγούμενα άρθρα μας-καταγγελίες, έχουμε ζητήσει από τις Κοινοτικές αρχές να προβούν σε έρευνα, να καλέσουν ανεξάρτητους ειδικούς επί του θέματος για να δοθούν λύσεις αν υπάρχουν, διότι είναι κρίμα και άδικο η Χλώρακα να έχει μόνο κακές πρωτιές. Είμαστε ξανά αναγκασμένοι να καλέσουμε τις Κοινοτικές αρχές να μην ολιγωρήσουν ξανά καθώς τη προηγούμενη φορά τίποτα δεν έπραξαν, και να προχωρήσουν σε έρευνα.
Φτάνει πλέον τόσο συχνά στη Χλώρακα να πεθαίνουν τόσοι νέοι άνθρωποι από καρκίνο.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΚΟΥΔΗΣ

Η παλιά βρύση του Πύρκου

Τη σημασία του ζωογόνου νερού συναντούμε στους μύθους των λαών που έχοντας πλήρη επίγνωση της ζωοδόχου σημασίας του το τίμησαν και το ανέδειξαν ως θεότητες θέλοντας να το εξευμενίσουν. Ανέπτυξαν θρύλους και δημιούργησαν ιστορίες και δοξασίες καθώς και παραδοξολογίες, αφού ήταν το πολυτιμότερο αγαθό που θέλοντας οι άνθρωποι πρώτοι να έχουν ρόλο και λόγο επ αυτού, δημιούργησαν δεισιδαιμονίες και φοβίες για ανεράδες και δράκους θέλοντας να το προστατεύσουν.
Στους μύθους όλων των λαών το νερό αποτέλεσε στοιχείο έμπνευσης και διανόησης, ευρηματικότητας, επινοητικότητας και καλλιτεχνικής φαντασίας καθώς και δημιουργικής πνοής που τους βοήθησε να σχεδιάσουν και να κατασκευάσουν κυρίως βρύσες που ως σήμερα παραμένουν δείγματα αρχιτεκτονικής παράδοσης και κουλτούρας.
Σε όλα τα μέρη όπου υπήρχε τρεξιμιό νερό, έκτιζαν περίκαλλες βρύσες οι οποίες συνήθως ήταν δημόσιες, ώστε να τις χρησιμοποιούν όλοι πλούσιοι και φτωχοί, καθώς το νερό είναι απαραίτητο στοιχείο για τη ζήση του ανθρώπου, που ένεκα αυτού, πολλοί αιματηροί πόλεμοι έχουν συμβεί στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Η παλιά «Βρύση του Πύρκου» ένα μνημείο ομορφιάς και αρχιτεκτονικής, βρίσκεται στη Χλώρακα και πρόκειται για φυσική πηγή νερού. Το νερό της για αιώνες πότιζε τους κατοίκους, τα ζώα και τα περιβόλια κάτω στον παραθαλάσσιο κάμπο όπου φύτευαν οι παλαιοί κάτοικοι βαμβάκι, ζαχαροκάλαμα, τεύτλα και καννάβια.
Είναι κτισμένη 500 μέτρα νότια της εκκλησίας του Αρχαγγέλου, και το όνομα το έλαβε ως εκ τα ωραιότητας του πρότερου κτίσματος της. Κτισμένη σε ιδιωτικό χωράφι, δυστυχώς όταν πουλήθηκε οι νέοι ιδιοκτήτες την χάλασαν για να φτιάξουν οικόπεδα και διαμερίσματα. Αργότερα ξανακτίστηκε λίγα μέτρα πιο πέρα μια άλλη πρόχειρη βρύση, που καμία σχέση έχει με την πρωτινή. Με καλή θέληση όμως και χαμηλό κόστος, μπορεί να ξανακτιστεί όπως το πρότερο κτίσμα γι’ αυτό προτρέπουμε το Κοινοτικό Συμβούλιο, να προβεί σ’ αυτή τη ενέργεια, ώστε τοιουτοτρόπως να αποκτήσει η κοινότητα της Χλώρακας ακόμα ένα αξιοθέατο το οποίον θα προστεθεί στα ελάχιστα που έχουν απομείνει.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΤΑΠΑΟΥΔΗΣ